به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

نگاهی به موسیقی در مازندران و کردستان

تاریخ انتشار: ۲۳ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۱۰۹۶۸۸

به گزارش خبرنگار نبض بازار گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، از گذشته تا به امروز، تجلی زیبایی صدا و سکوت در کنار هم در قالب موسیقی، از ابزار‌های مهم هنری محسوب شده که انسان را در بیان احساساتش یاری می‌دهد. این هنر گوش نواز را می‌توان از جنبه‌های مختلف در دسته بندی‌های گوناگون جای داد. فرهنگ مردمان هر سرزمین و اقوام ساکن در هر نقطه از دنیا از عواملی است که در پدید آمدن گوناگونی در انواع موسیقی تاثیر به سزایی داشته است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

متن حاضر در یک نگاه اجمالی موسیقی در خطه‌ی مازندران و دیار کردستان را مورد بررسی قرار می‌دهد.

 

بررسی موسیقی مازندرانی

موسیقی در استان‌های مازندران و گلستان تحت عنوان موسیقی مازندرانی شناخته می‌شود که در غرب و شرق، تحت تاثیر موسیقی‌های گیلکی و خراسانی نیز قرار گرفته است. موسیقی در فرهنگ اصیل مازندران عمدتا کلامی یا سازی است که در سه گروه تغزلی، حماسی و آیینی دسته بندی و به کمک سازهایی چون للوا، دهل، نقاره، دسرکوتن، دوتار، کمانچه و دشت لاکی ساخته می‌شود که نوع تغزلی آن بیانگر عواطف عاشقانه در ستایش زیبایی معشوق، عناصر طبیعی مانند کوه، جنگل، دریا و یا دام و زمین است. تاریخچه‌ی منظومه‌های حماسی این دیار تقریبا به دوران قاجار بازمی‌گردد و موسیقی آیینی‌ ایشان در بر گیرنده‌ی نوروز خوانی، نواجش، موری، چاووش خونی، تعزیه و ... می‌باشد.

بدون شک گوش سپردن به نواهای دل انگیز سنتی، تاثیر شایان توجهی بر آشنایی با آداب و رسوم این منطقه و انتقال سنت‌های زیبا در غالب موسیقی به دیگران دارد.

اساتید بزرگی در دوران‌های مختلف در این زمینه خدمات قابل توجهی را به انجام رسانده‌اند. نظام شکارچیان و عشقعلی شکارچی دو تن از نوازندگان بزرگ دوتار در مازندران به شمار می‌روند. از نظر پژوهشگران زنده یاد استاد حسین طیبی، للوا نواز مشهور مازندرانی از جمله افراد سرآمد در زمینه‌ی موسیقی معاصر مازندران است که علاوه بر موسیقی مازندران بر موسیقی سنتی فارسی نیز به طور کامل اشراف داشت.

از دیگر بزرگان در این زمینه می‌توان به استاد فقید ابوالحسن خوشرو و ذبیح‌الله واحدی اشاره کرد. که خوشبختانه ذبیح‌الله واحدی در قید حیات بوده و در مقام تدریس پویندگان هنر موسیقی را بهره‌مند می‌سازد.

ما برای آشنایی بیشتر شما مجموعه هایی زیبا از موسیقی این نواحی آماده کارده ایم که در ۲ مطلب آهنگ مازندرانی و آهنگ شاد مازندرانی به شما تقدیم میکنیم …

در این مطالب از آثار جدید و قدیمی خوانندهای معروف و برتر استان مازندران استفاده شده و همه قطعات همراه پخش آنلاین درج گشته است.

 

بررسی موسیقی کردی

اما در رابطه با موسیقی در کردستان؛ ثبت جهانی دیار آواها و نواها کردستان، در سازمان یونسکو و شناخته شدن شهر سنندج به عنوان "شهر خلاق موسیقی"، بر فرهنگ غنی اقوام کرد و پر بار بودن موسیقی آن ها دلالت دارد و بدون شک کسب این عنوان در سال ۲۰۱۸ از رویداد‌های تحسین برانگیز تاریخ فرهنگی کردستان است.

این هنر در بافت زندگی و آداب و رسوم ساکنان این دیار در هم تنیده است و به عنوان جزء جدایی ناپذیر زندگی کرد زبانان محسوب می‌شود.

چنانچه این زیبایی را می‌توان در متن زندگی روزمره و در لالایی‌های مادران، سیاچمانه‌های برخواسته از دل طبیعت بکر و زیبای منطقه‌ی اورامانات، هوره‌های محلی کرمانشاه و ایلام، موسیقی لیلاخ و قطعه‌های عارفانه و بی نظیر خانقاهی و ... مشاهده کرد.

ساکنان این خطه دهل، سورنا، دف، تاس، دوطبله، تنبور، شمشال و دیگر ادات موسیقی را برای نواختن قطعه‌های آیینی خود مورد استفاده قرار می دهند. در طول تاریخ، از بین این ابزار دف از جایگاه شایان توجهی برخوردار بوده است، چرا که پدران مردم این سرزمین با نواختن این کهن ساز منسوب به هزاره‌های قبل از میلاد مسیح، همواره روح خود را در مسیر عرفان به پروردگارشان پیوند داده‌اند.

از این رو کردستان با ابراز علاقه‌ی هنرمندانه به خالق بی‌همتا و ستایش عارفانه‌ی او به عنوان قطب موسیقی عارفانه شناخته شده است.

ظهور موسیقی در مناطق کرد نشین، با نقل افسانه‌های محلی در قالب ترانه‌ها شکل گرفت که مضمون این ترانه‌ها اکثرا حماسی است. از پیشگامان در این خصوص شخصی به نام "کاویس آغا" بود که ترانه‌هایش بر اساس حماسه‌های قدیمی ساخته شده است. موسیقی فولکلور کردی در غالب ترانه‌های داستانی به دو دسته‌ی عمده‌ی قهرمانی و عاشقانه تقسیم می‌شود. استاد حسن رسول از سرایندگان مشهور این داستان هاست که از معروف ترین آن‌ها می‌توان به "مم و زین و خجه و سیامند" اشاره کرد.

موسیقی کردی زیر مجموعه‌های دیگری را نیز در برمی‌گیرد که در ادامه به معرفی مختصر آن‌ها بسنده می‌شود. "گورانی" نوعی از موسیقی مختص کردهای ساکن در توابع ارومیه و ترکیه است (این تیره از قوم کرد"سورانی"خوانده می شوند) که با ریتم "قه تار"، ریشه در نیایش‌های زرتشتی و مراسم مذهبی گذشتگان داشته اند. "هوره" که آواز مخصوص کرمانشاه، ایلام، و مناطق جنوب کردستان به شمار می‌رود از ترانه‌های زرتشتی که در مدح و ستایش اهورا مزدا خدای ایران باستان و مادها (اجداد اقوام کرد)، اقتباس شده است.

سیاچمانه نیز از دیگر آوازهای عرفانی حائض اهمیت است که در مناطق شمالی استان کرمانشاه و شهرهای غربی سنندج (اورامانات) ریشه داشته و تحت عناوین شیخانه یا صوفیانه نیز شناخته می‌شود. بیت و بند نیز از دیگر وزن‌های سنگین و کلاسیک آواز کردی هستند که فعالیت در آن‌ها نیازمند تسلط کامل بر همه‌ی سبک‌های موسیقی کردی می‌باشد و آشنایی با آن‌ها از حیطه‌ی توضیحات متن خارج است.

زنده یاد علی اصغر کردستانی تحت عنوان استاد بر حق آواز کردی معاصر، و ماموستا حسن زیرک که به عنوان اسطوره ی تکرار نشدنی موسیقی کردی از وی یاد می‌شود و نیز استاد مظهر خالقی که به عقیده‌ی بسیاری ادامه دهنده‌ی راه علی اصغر کردستانی است از مشاهیر موسیقی و آواز کردی به شمار می‌روند.
لیکن فعالیت کم‌رنگ اشخاص مطرحی چون استاد خالقی در دو دهه‌ی گذشته در کردستان، و مرگ بزرگان موسیقی و کم‌رنگ شدن دستاورد‌های ارزشمند آنان در مازندران و کردستان و دیگر مناطق ایران، در برابر تهاجم فرهنگی که بر عرصه‌‌ی موسیقی نیز بی تاثیر نبوده، از مخاطراتی است که این میراث فاخر هنری را به سمت زوال پیش می‌برد. بنابراین جوانان ایران‌زمین در راستای حفظ این گنجینه‌ی گرانقدر مسئولیت مهمی بر دوش دارند.

و اما مجموعه دیگری هم که در این مقاله به شما معرفی میکنیم اثر ویژه دانلود آهنگ شاد کردی میباشد که با کوشش فراوان از برترین خوانندگان این خطه جمع آوری شده و در دسترس علاقمندان این سبک موسیقی محلی در رسانه اینترنتی سویل موزیک قرار داده شده است …

امیدواریم مقاله و مطالب معرفی شده نظر شما را جلب نموده باشد و اندکی در راستای معرفی موسیقی اصیل محلی کردستان و مازندران به کار آمده باشد، شما را در ادامه به بازدید از وبسایت دانلود آهنگ سویل موزیک دعوت میکنیم تا بتوانید یا آهنگ و موسیقی های بیشتری از این سبک و سیاق آشنا شوید و از گوش دادن به آنها با کیفیت عالی لذت ببرید …

انتهای پیام/ 

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: نبض بازار موسیقی موسیقی کردی ی مازندران ی موسیقی ترانه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۱۰۹۶۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پلورالیسم چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد؟

عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - پلورالیسم در مفهوم متعارف، نظریه‌ای جامعه‌شناختی-سیاسی است که بر پراگندگی قدرت در میان شماری از مجموعه‌ها یا گروه‌های رقیب تاکید دارد.

پیش از این دربارۀ پلورالیسم و دولت پلورالیستی توضیح داده‌ایم. اینکه پلورالیسم یا کثرت‌گرایی چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد، موضوع این نوشته است.

 مختصرا باید گفت پلورالیسم در حوزۀ سیاست بین‌الملل، نفوذپذیری دولت را برجسته می‌کند. چشم‌انداز پلورالیستی در سیاست بین‌الملل، بویژه در ایالات متحدۀ آمریکا، در دهه‌های 1960 و 1970 ظهور یافت و بر شالودۀ ارزش‌های لیبرالیستی استوار بود.

جان برتن، پلورالیست انگلیسی، با استفاده از تشبیه میز بیلیارد، محدودیت‌های رویکرد دولت‌محور به سیاست بین‌الملل را روشن کرد. بر اساس این تشبیه، رئالیسم به دولت‌ها به مثابه توپ‌های بیلیارد، یعنی واحدهایی نفوذناپذیر و مستقل، می‌نگرد که از راه فشار بیرونی بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند.

از این رو رئالیسم در سیاست بین‌الملل چنین می‌پندارد که دولت‌های دارای حاکمیت، که در نظام پرهرج‌ومرج بین‌المللی تعامل دارند، مانند مجموعۀ توپ‌های بیلیارد روی میز، این طرف و آن طرف برده می‌شوند و به هم می‌خورند.

به عقیدۀ پلورالیست‌ها، این تشبیه از این حیث گمراه‌کننده است که حد نفوذ روزافزون بازیگران بین‌المللی، مانند شرکت‌های چندملیتی و سازمان‌های غیرحکومتی را نادیده می‌گیرد و نیز نمی‌تواند وابستگی دولت‌ها، بویژه در مسائل اقتصادی را تشخیص دهد.

بنابراین، چشم‌انداز پلورالیستی الگویی از ترکیب بازیگران ارائه می‌دهد که ضمن توجه به حکومت‌های ملی، تاکید می‌کند که طیف گسترده‌تر صاحبان منافع و گروه‌ها، سیاست بین‌المللی را تعیین می‌کنند.

در تحلیل نهایی، از این دیدگاه، تاکید بر حاکمیت بیرونی، که از نظر رئالیسم محوری است، باید جای خود را به مفهوم میانه‌روتر خودمختاری بدهد.

توضیح اینکه، حاکمیت درونی یا داخلی در اشاره به توانایی دولت در ملزم کردن همۀ شهروندان، گروه‌ها و نهادهای درون مرزهای سرزمینی به کار می‌رود ولی حاکمیت بیرونی یا خارجی به جایگاه دولت در نظم بین‌المللی و توانمندی عمل آن به صورت واحدی مستقل و خودمختار مربوط است. حاکمیت درونی/داخلی و حاکمیت بیرونی/خارجی، در واقع نام‌های دیگری برای "اقتدار" و "استقلال" هستند.

به هر حال در پلورالیسم، تاکید بر حاکمیت بیرونی جای خودش را به مفهوم ملایم‌تر "خودمختاری" می‌دهد. یعنی استقلال دولت‌ها در عرصۀ بین‌المللی نسبتا کمرنگ می‌شود ولی کاملا از بین نمی‌رود.

تعدیل مفهوم حاکمیت بیرونی، این امکان را بوجود می‌آورد که مجموعه‌هایی مانند شرکت کوکاکولا یا شرکت اپل دقیقا همانند دولت‌هایی چون دولت‌های آلمان و کرۀ جنوبی و برزیل، بازیگرانی بین‌المللی تلقی شوند.

در واقع با توجه به تاکید پلورالیسم بر پراکندگی قدرت، همۀ بازیگران حکومتی و غیرحکومتی، در چارچوب کنترل‌ها ومحدودیت‌هایی قرار دارند و حرکت مستقل نمی‌توانند داشته باشند. و این به این معناست که مفهوم "استقلال" در ذیل درک پلورالیستی از سیاست بین‌الملل، به نحوی متفاوت یا رقیق فهمیده می‌شود.

یکی از پیامدهای مهم رویکرد پلورالیستی به سیاست بین‌الملل آن است که این رویکرد معرف دور شدن از "سیاست قدرت" و "بزرگنمایی ملی" است. البته این تحول چندان هم منعکس‌کنندۀ ایمان ایده‌آلیستی به اصول انتزاعی نیست بلکه بیشتر حاکی از درک این نکته است که وقتی قدرت به گستردگی توزیع شده باشد، رقابت نتیجۀ عکس می‌دهد.

در نتیجه، پلورالیست‌ها می‌خواهند بگویند که در جهانی با وابستگی فزاینده، سرانجام ثابت خواهد شد که گرایش به همکاری و یکپارچگی، که شاید در اروپا از همه جا آشکارتر است، اجتناب‌ناپذیر است.

در جهان کنونی، راستگرایان افراطی در آمریکا و اروپا به شدت با درک پلورالیستی از سیاست بین‌الملل مخالف‌اند. به همین دلیل افرادی نظیر دونالد ترامپ در آمریکا و مارین لوپن در فرانسه و نیز ولادیمیر پوتین در روسیه، هر کدام به نحوی در پی "بزرگنمایی ملی" هستند و از "سیاست قدرت" دفاع می‌کنند.

نفی "همکاری و یکپارچگی" در گرایش ترامپ به خروج آمریکا از ناتو و تاکیدش بر شعار "اول آمریکا" به خوبی مشهود است. حملۀ روسیه به اوکراین نیز به خوبی اعتقاد پوتین به "سیاست قدرت" را نشان می‌دهد.

راستگرایان افراطی‌ای چون مارین لوپن و دیگران در سایر کشورهای اروپایی نیز، با ناسیونالیسم پررنگی که دارند، آشکارا مخالف روند جهانیِ وابستگیِ فزایندۀ کشورها و بازیگران بین‌المللی به یکدیگرند.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری